با اینکه فیلسوفان سیاسی متعهدند که با رویکرد عقلی به مسائل فرازمانی و فرامکانی بپردازند اما آنچه از واقعیت مباحث درگرفته بین فیلسوفان سیاسی از قدیم تا کنون مشاهده می شود این است که این مباحث به شدت متأثر از کامیابی ها یا ناکامی های نظامات سیاسی هر عصر بوده است.
حکمای یونان باستان در کمال ناباوری مخالف دموکراسی و طرفدار حکومت فرد مقتدر و شایسته و حکیم هستند. این می تواند متأثر از پیشروی های حکومت شرق تحت حاکمیت کورش کبیر بوده باشد. همچنان که در دوره ی رنسانس آوازه ی عدالت حکومت صفوی که داعیه دار حکومت دینی بود، باعث سرخوردگی اندیشمندان غرب و بی رغبت شدن آنها نسبت به دین و آئینی که هزار سال تحت سیطره ی آن قرار گرفته بودند، شد.
این واقعیتی است که در زمان خودمان هم شاهد آن هستیم و در بستر ناکامی های دولت روحانی اندیشه ها تغییر کرده و برخی اهل قلم را به نقد جمهوریت و برخی را به نقد اسلامیت سوق داده که البته این به خاطر آدرس های غلطی است به آنها داده شده و آنها پذیرفته اند.
حقیقت این است که پیش از ظهور باید بستر پذیرش امام عدل مقتدری که به حکم داود داوری کند و نظر هیچ کس را در مورد این رویه ی غیر متعارف جویا نشود، مهیا شود و این چیزی است که با موفقیت نسبی یک حکومت مقتدر حاصل می شود؛ حکومتی که اهل مماشات نباشد و با صلابت و بدون مسامحه رویکرد انفعال را کنار بگذارد و حرف صحیح را به کرسی بنشاند.
منتظر چرخش ایده ها و افکار به این سمت باشید!
