به چند نمونه توجه کنید:
لبنیاتی های ما مدتهاست مجبورند به شیرهای خود وایتکس بزنند تا ضد عفونی شود و بازرس بهداشت در شیر آنها ویروس تشخیص ندهد! نتیجه اش شده غده های چرکین روی بدن کودکان و نوجوانان.
آرد نانوایی کاملاً از سبوس تهی شده و به جایش آهن و اسیدفولیک به آن اضافه شده که گفته می شود یک ترکیب مضر است و موجب آلزایمر می شود.
نمک ها به اصطلاح تصفیه شده اند و به آنها یُد به صورت صنعتی اضافه شده. سپس دائم تبلیغ می شود که: نمک مضر است. کلاً آن را از سفره هایتان حذف کنید!
روغنی که ما مصرف می کنیم عمدتاً از محصولات تراریخته و وارداتی تهیه می شوند؛ سپس در مورد استفاده از روغنهایی مثل روغن حیوانی مخالفت می شود!
در مطب پزشکان بی پروا داروهای مسکن و آنتی بیوتیک تجویز می شود. در حالی که بسیاری از داروهای رایج کشور ما حتی در کشور همسایه ـ عراق ـ جرم است. از طرفی خود پزشکان می گویند: 90 درصد مراجعات به دکتر اضافه است. بدنها در مقابل آنتی بیوتیک مقاوم شده اند و سیستم ایمنی افراد ضعیف و ضعیف تر شده است.
یکی از رفقای نوجوان ما مشکل کوچکی در معده اش پیدا می کند و دکترها تشخیص می دهند که جهت اطمینان او را شیمی درمانی کنند. پس از چند دوره شیمی درمانی پیاپی این دوست ما دار فانی را وداع می گوید.
آمار ناباروری در کشور از حد فاجعه گذشته است و هریک از ما در اطراف خود خانواده هایی را سراغ داریم که از نداشتن فرزند رنج می برند.
در همین بحث کرونا در بیمارستان، دور از چشم پزشکان، داروی گیاهی به دست بیمار می رسانند و سه روزه بهبود می یابد و از بستر بیماری بر می خیزد.
و مثالهای متعدد دیگری که اینجا به قطعیات خودم اکتفا کردم.
بیماری کرونا در مقابل اینهمه فاجعه در کشور ما به حساب می آید؟
