هرقدر می خواهند به طبل ناامیدی بکوبند! آینده از آنِ ماست

تا یک زمانی به مردم حق می دادم که ناامید باشند. اما حالا که روزنه های روشنایی پیدا شده ناامیدی چه معنایی دارد؟

در این هشت سال افراد فاسد از هر طیفی (اصلاح طلب و اصول گرا) طوری خودشان را نشان دادند که دیگر امیدی برای تأیید صلاحیت ندارند!

قوه ی قضائیه با داس به جان نخاله ها افتاده

قوه ی مقننه شاهد دهها شخصیت جدید و تازه نفس و جوان و پر انگیزه است

قوه ی مجریه می ماند که آن هم اگر به طور طبیعی پیش برود حتماً به دست کسی مثل سعید محمد و سعید جلیلی و اینطور شخصیتهای جهادی، می افتد.

زمین بازی را به هم نزنید، چله ی دوم انقلاب چله ی دولت سازی است. خود به خود درست می شود...

گاهی جلوی آییه باید دنبال مقصر گشت

برشی از کتاب زبان مشکلات

 

برای ایام انتخابات این کتاب را به دوستانتان پیشنهاد کنید

منافع مشترک یعنی چه؟

گاهی می پرسند که چرا ایران با آمریکا و اسرائیل سر ستیز و تقابل دارد، اما با بلوک شرق ـ روسیه و چین ـ بنای بر تعامل دارد. آیا نمی شد با آمریکا هم راه می آمدیم و اینقدر به دست و پای هم نمی پیچیدیم؟؟ جناب وزیر اطلاعات هم که تذکر دادند: امام به ما یاد داده نه چشممان به غرب باشد و نه شرق!

 

 

حقیقت ماجرا این است که ما هیچگاه از موضع ضعف و از سر اکراه و اجبار با چین و روسیه از در تعامل وارد نشده ایم، حتی با آنها معامله ای نکرده ایم که طی آن بخواهیم از مقداری از حقوقمان به خاطر حفظ دوستی صرف نظر کنیم! بلکه آنچه هست این است که ما به صورت قهری و خدادادی با آنها منافع مشترک داریم. خدا نفع ما را به هم گره زده است.

حتماً توجه دارید که به لحاظ موقعیت جغرافیایی ما ایرانی ها در مرکز دنیا هستیم! برای چین مسیر تردد شرق به غرب هستیم و برای روسیه مسیر تردد شمال به جنوب! بنا بر این برای همه ی ما این منفعت مشترک وجود دارد که منطقه باید امن باشد. در حالی که این منفعت مشترک را با غرب نداریم. چون اولاً غرب رقیب بلوک شرق است و ثانیاً غرب طرفدار اسرائیل است و امنیت اسرائیل یعنی ناامنی مسلمانان!

به همین سادگی می توان حدس زد که چرا روسیه علاقه دارد وابستگی خودش را از اروپا قطع کند و با ما زد و بند داشته باشد.

بماند که غربگرایان ما این حرفها را نمی فهمند و همچنان می خواهند از دست غرب بخورند، حتی اگر هزینه اش «برد برد» باشد.

چرا احمدی نژاد نه؟

بنی اسرائیل پس از حضرت سلیمان انگشتر سلیمان را گرفتند و جانشین او ـ عاصف بن برخیا ـ را رها کردند. به خیالشان همه چیز در آن انگشتر خلاصه می شده است. شاید چند خاطره ی خوش از آن انگشتر داشتند و فکر می کردند همان اصل است. به همین ساده لوحی! با شکوه ترین حکومت تاریخ را از دست دادند!

عده ای به یاد خوشی هایی که در زمان احمدی نژاد تجربه کرده اند ـ و البته با فروشی روزهای کسالت آور پایان دوران او ـ سودای او را در سر دارند و فکر می کنند او که بیاید همه چیز حل است.

اما طبقه ی تحصیل کرده ی ما فکر دیگری دارند.

غیر انقلابی هایشان که از اول از او دل خوشی نداشتند.

انقلابی ها هم چون او را انگشتری می دانند که از صاحبش جدا افتاده او را بی خاصیت می دانند.

یک زمان احمدی نژاد را معنا می کردیم به نیکزاد و لنکرانی و ...

حالا این احمدی نژاد از همه ی دوستان انقلابی اش که بازوان موفقیت او بودند جدا افتاده، چون او از ولایت جدا افتاده! نه الآن؛ همان زمان که رئیس جمهور بود همه را از خودش دَک کرد!

امروز احمدی نژاد کیست؟ بقائی که محکوم اقتصادی است؟ یا مشائی که محکوم امنیتی است؛ و یک مرد تنهای تنها که حتی خدا هم با او نیست...

تاریخ بعد از 16 سال تکرار می شود: هسته ای حق مسلم ما

آن روز رهبری به رئیس اصلاحات گفت: همان دولتی که هسته ای را تعطیل کرده است خودش باید حرف غلطش را پس بگیرد و راه غلطی را که رفته عقب‌گرد کند. خودش باید سانتریفیوژهای پلمپ شده را فک پملمپ کند. همین کار را هم کرد، تا بار غلطی که او مرتکب شده به دوش نفر بعدی او نیفتد.

امروز هم در این ماههای پایانی دقیقاً این واقعه دارد تکرار می شود! با زبان بی زبانی برجام دارد آتش زده می شود، تا مردم به حقی که سالها از آنها دریغ داشته شده برسند. تا دوباره «هسته ای حق مسلم ما» بشود.

چقدر مردم در این وسط آسیب خواهند دید؟ آن قدری که روز برجام از آفتاب تابان آن بهره‌مند شدند! پِخی گفت و بادش خالی شد...