فضای مجازی یا فضای دروغی!
دروغ که هیچ وقت کنتور نمی انداخته است.
در فضای مجازی که یک عالم انتزاعی است دروغ راحت تر هم شده.
از دشمنانی که هیچ سنخیتی با صداقت ندارند دروغ گفتن بیش از پیش راحت تر هم هست.
کنتور که نمی اندازد! اولین کسی که برای راستگو بودن خودش قسم یاد کرد خود شیطان بود! (و قاسمهما انی لکما لمن الناصحین)
اگر با نگاه بدبینی به فضای مجازی نگاه کنی تشخیص راست از دروغ آنقدری سخت نخواهد بود اما چه کنیم که گاهی دروغ آنقدر بزرگ است که اصلاً باورمان نمی شود شاید دروغ باشد!
مواردی به یاد دادم که از زبان شخصیتی (علمی یا معنوی یا حتی پیشگو!) حرفی نقل شده که اصلاً آن شخص وجود خارجی نداشته. گاهی تصویری هم از آن شخصیت قرار می دهند که کلاً آن تصویر ساختگی است و هیچ ربطی به آن شخصیت ندارد.
مواردی بوده که فیلمی را زیر نویس کرده اند که اصلاً محتوای فیلم با آنچه زیر آن زیرنویس شده تطابقی نداشته! کمی بدبینی برای تصدیق این واقعیت کافی بوده.
مواردی بوده که نویسنده ی یک پست از مجهول بودن هویت خودش سوء استفاده کرده و حرفی زده که قطعاً خودش ملتزم به آن سخن نبوده.
خلاصه برای تحقیق کردن و کشف دروغ بودن این حرفها گاهی یک جرقه ی شک کافی است. اما چه کنیم که سحر رسانه اجازه ی شک کردن هم به عده ای نمی دهد...
اگر در فضای مجازی هرچه میبینیم بنا را بر دروغ بودنش بگذاریم، تا حدودی می توانیم از این آفت همه گیر در امان بمانیم.
#سحر_رسانه
#سواد_رسانه_ای
