طبق مبانی پست مدرن علاقه دارم که پزشکی روز را به چالش بکشم. در حالی که عده ای تحت تأثیر مدرنیته اصرار دارند که بگویند پزشکی مدرن یک علم تجربی است و از این باب که قابل لمس و تجربه است ارزش علمی scientific دارد، اما مبانی پست مدرن می گوید که ما چیزی به نام علم تجربی نداریم و حتی تجربیات بدون دخالت امور ذهنی به علم و دانش منتهی نمی شوند.
حالا البته پست مدرن ها از این حرفی که می زند غرضش این است که همه چیز را ـ حتی تجربیات را ـ زیر سؤال ببرد. اما من دنبال این هستم که اهمیت پشتوانه ی وحیانی را در صحت و راستی آزمایی علوم تجربی به تصویر بکشم. خطکش وحی می تواند تجربه های پراکنده را به جمعبندی و تدوین علم منجر کند؛ در حالی که یافته های تجربی بدون پس زمینه ی ماورائی یافته هایی بی معنا و بی جهت و بی هدف می نمایند.
حتی عقل از جوانب مختلفی برای این غرض دستش کوتاه است و نمی تواند نسخه ی متعالی ارائه بدهد.
اولاً وحی به ما می گوید که اصل بر سلامتی است و نه درمان و درمان را فدای سلامتی می کند! مثلاً می گوید: تا میتوانی درمان با دارو را به تأخیر بینداز تا بدن خودش در برابر بیماری مقاومت نشان بدهد. حتی رویکرد وحیانی از پیشگیری ـ که جنبه ی نفیی دارد ـ استقبال نمی کند، بلکه بر ارتقای سلامتی ـ جنبه ی اثباتی ـ تأکید دارد. یعنی باید بدن را به کمال خود رساند که بیشتری کارایی را داشته باشد.
ثانیاً وحی کوتاه مدت و بلند مدت را در کنار هم لحاظ می کند. مثلاً می گوید: چای نخور و به جایش آب فاتر بخور! چای اولش داغ است و بدن را گرم می کند ولی پس از چند دقیقه به جهت طبع سردی که دارد بدن را به سمت سردی می برد، بدون اینکه متوجه باشی.
ثالثاً وحی روح و جسم و عقل را کنار هم لحاظ می کند. مثلاً می گوید با شراب خودت را درمان نکن، خدا هیچ وقت درمان را منحصر در راه حرام نکرده است.
رابعاً وحی بر هوا و هوس افراد وقعی نمی نهد و این جرئت را دارد که نسخه ای بدهد بر خلاف هوای نفس. مثلاً می گوید: پر خوری نکن؛ قبل از اینکه سیر شوی از سر سفره بلند شو!
خامساً وحی همه چیز را با هم مرتبط می کند و با نشان دادن ارتباطات نهفته به یک توحید ماورائی منتهی می کند، طوری که اگر وحی نگوید، ذهن بسیط انسان به سمت این ارتباطات نمی رود و حتی شاید ارتکازش بر خلاف آن باشد. مثلاً می گوید: نیم خورده ی غذای برادرت را بخور؛ چون زیاده روی در پاستوریزه زندگی کردن بدن را آسیب پذیر می کند. مثلاً می گوید: لوبیا بخور تا نفخ برطرف شود! مثلاً می گوید: در هر فصل میوه ی مخصوص آن فصل را بخور، در هر شهر پیاز مخصوص آن شهر را بخور. مثلاً می گوید: نمک دریا طبع تر دارد و نمک معدن طبع خشک! مثلاً می گوید: بادمجان را با اعتقاد بخور! مثلاً می گوید: برای نشاط بدن پس از جنابت اول سر را بشور بعد سمت راست و بعد سمت چپ!
سادساً وحی متهم به خیانت نیست! در حالی که پزشکی روز متهم است که به نفع سرمایه داران سوگیری دارد.
سابعاً وحی تأکید بر علل و ریشه های بیماری دارد. در حالی که طب مدرن حقیقتاً فقط با آثار و علائم مبارزه می کند!
حالا شما بگویید علم مدرن چند سال باید تجربه کند تا صحت یا سقم این موارد را متوجه شود؟؟؟
خلاصه اینکه هیچوقت نتوانسته ام به یافته های تجربی به عنوان یک علم واقع نما اعتماد کنم؛ و از طرفی هیچ وقت نتوانسته ام از هدایت های وحیانی حتی در علوم تجربی صرف نظر کنم. زندگی خودم را بر اساس طب اسلامی تنظیم کرده ام و خودم را با آنهایی که دلبسته به طب مدرن هستند مقایسه می کنم. به طب اسلامی خوشبین هستم، همانقدر که به پیامبر و حضرت علی و امام رضا و امام زمان و رهنمودهایی که داشته اند و خواهند داشت، خوشبین هستم. به طب مردن هم بدبین هستم، همانقدر که در علوم انسانی و عقلانی آنها را کوته فکر می بینم.
اما برخی از مهمترین رهمنودهای اسلامی سلامت:
این موارد را که می گویم از محکمات سبک اسلامی سلامت است. می توانید در مورد خودتان تجربه کنید و حال و روز خودتان را با قبل مقایسه کنید.
دعوا سر اسم نیست که حالا عده ای بگویند: ما طب اسلامی نداریم! هرطور که حساب کنیم به هر حال اینها آموزه هایی وحیانی هستند که در معتبرترین کتب روایی ما آمده اند و با آیات قرآنی قابل تقویت هستند:
1. تأکید بر کم خوری؛ زیاد بودن سه وعده؛ لزوم حذف وعده ی ناهار (حدوداً از ساعت 10 تا 4 بعد از ظهور چیزی نباید خورد)
2. اسراف نبودن هزینه برای سلامت؛ اولویت دادن به سلامتی نسبت به دیگر مخارج (خرید عسل، زیتون، انجیر و خرما؛ استعمال روغن بنفشه و ...)
3. تأکید بر درمان نکردن زکام و سرماخوردگی تا 3 روز (مقداری از سرماخوردگی برای بدن نیاز است، و البته تکرار مکرر سرماخوردگی برای بدنی که سیستم ایمنی خود را ضعیف نکرده باشد بی معنا است! از طرفی برای درمان سرماخوردگی نیازی به آنتی بیوتیک نیست؛ من خودم از سیر خام استفاده می کنم به دستوری که در اینترنت می توانید مشاهده کنید)
4. تأکید بر طبیعت و پرهیز از تغییر وضع طبیعی که به ناسازگاری منجر می شود (پرهیز از داروی شیمیایی، پرهیز از مواد غیر ارگانیک و تراریخته، پرهیز از نان و نمک و روغن و شکر کاخانه ای، پرهیز از فستفود و نوشابه و آبلیمو و سرکه و ... کارخانه ای)
5. تعادل در خوراک (استفاده از همه ی مواد خوراکی و زیاده روی نکردن در خوردن یک ماده ی خاص مورد علاقه که به غلبه یک مزاج خاص منجر می شود)
6. تأکید بر طیبات و خوردنی های پاک و پاکیزه (تأکید بر گوشت حیواناتی که تغذیه ی آنها پاکیزه تر است / پرهیز از غذای مانده)
اینها که گفتم، نه اینکه فقط ثواب داشته باشند یا اینکه با طب مدرن قابل اثبات نباشند! بلکه چیزهایی هستند که از منظر اسلام روشن هستند و از منظر طب مدرن هم لابلای حرفهای پراکنده می شود تأیید آنها را پیدا کرد.
نکته: آیا طب جدید بر رسالت تجربی خود پایبند بوده است؟
آنچه در عمل از طب مدرن مشاهده می شود خلاف رویکردی است که برای خود ترسیم کرده! طب مدرن به جای اینکه تجربی عمل کند کاملاً عقلانی و ذهنی با بیماری ها برخورد می کند. می گوید: ید در بدن مردم کم است، پس به نمک هایشان ید اضافه می کنیم! فلان ویتامینشان کم است، آن را به خوردشان می دهیم. هیچ تجربه نمی کنند که این کار تأثیری در رفع بیماری دارد یا نه؟
