در خارج، آمریکایی ها را می بینیم که مردم آنجا ریخته اند بیرون و برای احقاق حقوق خودشان دارند آشوب و اعتراض می کنند.
در داخل، معترضان نظام را می بینیم، که تا کمی می بینند اوضاع بر وفق مراد نیست شروع می کنند شورش و آتش بازی و ادعای تقلب ... یا اگر دستشان به جایی نرسید فرافکنی می کنند و آشی را که خودشان پخته اند، به گردن نظام می اندازند.
ما انقلابی ها که اسممان هم انقلابی است و باید همیشه در تکاپو و جنب و جوش باشیم، ما چکار می کنیم؟؟؟ آیا کم معترضیم؟ آیا حاضریم سر به تن دولتی ها باشد؟؟ پس چرا هیچ صر و صدایی نداریم؟؟ چرا لااقل در ژست اپوزیسیون گرفتن ضعیف هستیم؟! تا جایی که ذخال فروش ها بیایند و به ما بگویند: رویتان سیاه!!!!
حقیقت این است که ما هیچ نیازی به سر و صدا کردن نداریم.
می دانیم که با رأی دادن می توانیم بزرگترین اختاپوسها را کنار بزنیم و از کار بی کار کنیم! البته تا حالا زیاد توفیق این کار را نداشته ایم، اما مشکل از ساختار نبوده، مشکل از همسایه های خودمان بوده که با ما همراهی نکرده اند، سعی می کنیم آنها را متقاعد کنیم...
از طرفی مطمئنیم که رهبری مثل کوه پشت تصمیم مردم ایستاده و خاطرمان جمع است که با تقلب و این چیزها نمی توانند نتیجه ی رأی ما را به نفع خودشان مصادره کنند.
خلاصه اینکه ما اعتراضمان را پای صندوق رأی نشان می دهیم.
و این خیلی چیز بدی است.
چون خیلی ها متوجه معترض بودن ما نمی شوند...
الآن مثلاً آن آقا آمده و فریاد می زند: چقدر تحریم بشویم رهبری راضی به مذاکره می شوی؟!
فقط به خاطر اینکه آن روز ما سر روحانی فریاد نزدیم که بگوییم: روحانی: چقدر بدقولی کنند می فهمی که مذاکره بی فایده است؟؟؟!!!
