عده ای سعی دارند در مورد نظام کنونی قضاوت داشته باشند.
نمره او قبول است یا مردود؟
الهی است یا شیطانی؟
مبتنی بر عدالت است یا ظلم؟
رو به پیشرفت است یا پس رفت؟
هدایت آن به دست خودی هاست یا اجانب؟
منبر روحانیون است که مؤثر واقع می شود یا تبلیغات ماهواره؟
حرف آخر را خوبان مملکت می زنند یا نااهلان؟
شاید عده ای همه چیز را وارونه ببینند و در مقابل عده ای هم همه ی ضعف‌ها را توجیه کنند. نمیتوانند خودشان را قانع کنند که نمره ای غیر از صفر و صد به آن بدهند. حتی بین طیف انقلابیون و غرب گرایان سعی می کنند یک طیف را مقهور طیف دیگر بدانند و همه چیز را مستند به تصمیم رهبری یا ریاست جمهوری بدانند و گاهی حتی آنها را با هم هم‌دست بدانند.
به آنها حق هم باید داد. گاهی آنقدر کار به جاهای باریک کشیده و موجودیت یک حزب به مویرگی بند شده که اصلاً باورشان نمی‌شود نفسی برای کشیدن باقی مانده باشد! جالب است که هر طیف طرفدارانی دارند که می گویند همه کاره طیف خودشان اند و در مقابل عده ای هم با اصرار می گویند همه کاره طیف مقابل آنهاست!
شاید اگر کشور آمریکا یا افغانستان را می خواستند اینطور تحلیل کنند از آنها می پذیرفتیم. اما نظام اسلامی را نمی توان اینطور تحلیل کرد. در حقیقت زندگی در سایه دین خودبه‌خود یک نزاع و درگیری قطعی به دنبال می آورد که مخصوص این زمان هم نیست؛ از زمان مشروطه و قبل آن که هویتی پیدا کردیم آغاز شده. مخصوص این نظام هم نیست! در زمان امیرالمومنین و رسول خدا هم بوده و در زمان امام زمان هم ادامه پیدا خواهد کرد. در حقیقت این خاصیت زندگی در سایه دین است و هیچ راه فراری از آن نیست! بالاتر از این! این اقتضاء انسان صاحب اراده بودن ما است و اگر بنا بود در فضای خارج از نبرد بهشتی شویم، در زمره ی ملائکه می بودیم...
آیات قرآن همه تصویرگر این صحنه ی نزاع اند و آیات صریحی هم بر این معنا گواه اند که هر پرچم هدایتی در هر امتی با دو پرچم ضلالت از دو طیف جن و انس مواجه است و رشد و پیشرفت جوامع الهی جز از راه مقاومت و مبارزه حاصل نمی‌شود.
وَکَذَلِکَ جَعَلْنَا لِکُلِّ نِبِیٍّ عَدُوًّا شَیَاطِینَ الإِنسِ وَالْجِنِّ یُوحِی بَعْضُهُمْ إِلَى بَعْضٍ زُخْرُفَ الْقَوْلِ غُرُورًا وَلَوْ شَاء رَبُّکَ مَا فَعَلُوهُ فَذَرْهُمْ وَمَا یَفْتَرُونَ
وَکَذَلِکَ جَعَلْنَا لِکُلِّ نَبِیٍّ عَدُوًّا مِّنَ الْمُجْرِمِینَ وَکَفَى بِرَبِّکَ هَادِیًا وَنَصِیرًا
وَلَقَدْ بَعَثْنَا فِی کُلِّ أُمَّةٍ رَّسُولاً أَنِ اعْبُدُواْ اللّهَ وَاجْتَنِبُواْ الطَّاغُوتَ
به محض ورود زیر پرچم دین این کشمکش شروع می‌شود و این مردم هستند که هرچه را می خواهند باید از چنگ و دندان حزب رقیب بیرون بکشند. یعنی خدا نان آنها را در مبارزه قرار داده است و بدون چانه زنی هیچ نصیبی ندارند. گاهی امتیازی میگیریم و دست برتر را پیدا میکنیم و گاهی رکب می خوریم و عقب می افتیم. گاهی حتی در مصاف همدیگر چنان به مویرگی بند می شویم که فکر می کنیم کار از کار گذشته، اما مهم عاقبت امر است که کدام طرف از آن مویرگ بریده شود... هویت ما در مبارزه ای خلاصه می شود که معلوم نیست فعلاً دست برتر را در آن داشته باشیم، اما می توانیم منتظر نصرت خدا بمانیم که به یک باره صفحه ی معادلات را وارونه می کند و از جایی که فکرش را نمی کنیم رائحه ی خوشش عالم گیر می شود.
این تصور که به حاشیه رفته ایم و کاملاً خنثی عمل میکنیم مثل این است که بگوییم خدا کمک نمی‌کند و ما را تنها گذاشته است. و اینکه فکر کنیم همه چیز بر وفق مراد است و انقلاب تمام شده و به مقصد رسیده ایم این هم تفکری خطرناک و فرساینده است.
آنچه امروز در این جنگ شناختی بی سابقه دستاویز حمله به نظام شده سوء استفاده از این جهل و ساده انگاری مردم است که سعی می کنند با نگاه صفر و صدی قضایا را تحلیل کنند و زیر بار این نزاع آشکار نروند. آنوقت می توانند این وضعیت موجود را تناقض آلود جلوه دهند و بگویند چطور رهبری دم از جهش تولید می زند در حالی که تورم و رکود به اوج خود رسیده است! چطورحرف از مبارزه و آرمان بزنیم در حالی که آقازاده‌ها آنور آب در حال عشق و حال اند!
جواب یک کلمه است. ما سالهاست که در حال چانه زنی هستیم. قبلاً در مقابل دشمن می ایستادم و مبارزه می‌کردیم. امروز با کسی در حال مبارزه ایم که با او زیر یک پرچمیم. زیر همین پرچم هرچه خوبی میبینیم از انقلابی بودن است و هرچه کاستی میبینیم از انفعالی بودن است. و حق نداریم این دو طیف را با هم یک کاسه کنیم...
انتقاد کنیم اما نه چشم بسته. مقصر را بشناسیم تا تقصیر را سر بی تقصیر خراب نکنیم. صحنه مبارزه را به رسمیت بشناسیم و انتقادی کنیم از جنس مبارزه. چون انتقاد ما اگر به نفع حق نباشد به نفع بدخواهان ما تمام می‌شود.
