آن روزی که جناب حقوقدان به وکالت از امام رضا به پا خواست و به آقای رئیسی گفت: لا اقل از آبروی امام رضا مایه نگذارید! اولین چیزی که به ذهنم رسید این بود که: بعد از روی کار آمدن روحانی چقدر اعتبار نام خدا و آبروی نظام اسلامی و روحانیت در نظرها مخدوش شد؟؟!
چه کسی بلند شده و دارد از امام رضا جانب داری می کند؟؟؟
کسی که حتی اسم «روحانی» هم برای او تقلبی است؟!
...
آقای حقوقدان، این تیر حواله ی شما بود که به این طلبه ی مخالف شما اصابت کرد...
نمی دانم خدا چطور باید عده ای را از ژست طلبکار بودن در بیاورد؟ سیل و زلزله هم فرستاد، اما عده ای انگشت اتهام را به سمت خدا گرفتند!
سیل آمد. یکی گفت: چرا خدا این سیل را به حوزه ی علمیه نفرستاد؟
آن یکی گفت: مسؤولین گناه می کنند، چوبش را مردم می خورند!
آن یکی گفت: تقصیر «مرگ بر آمریکا» است.
آن یکی خواست از خدا دفاع کند، گفت: تنبیه برای همه، تشویق برای یک نفر.
آیا واقعاً خدا اینطور است؟ به خاطر گناه یک عده بقیه را هم گرفتار می کند؟ مثلاً بلا را می فرستد و دست خودش نیست که این بلا را از بی گناه ها دور کند! یا مثلاً بی رحم است و غضبش که بگیرد، هرکس جلوی چشمش باشد درجا می خشکاند!
حالا کار ندارم که مردم چقدر مجرم اند و اینکه این بلایای طبیعی برای آنها عذاب است یا تصفیه حساب؟ اما فعلاً می خواهیم کمی با ادبیات خدا آشناتر شویم و ببینیم خدا چقدر حواسش به این چیزها هست؟ چقدر حکیم است؟ چقدر قادر است؟ چقدر حساب افراد را از هم جدا می کند؟
اولاً بعضی گناهها هست که از نگاه ما چیزی نیست، اما خدا به آنها هم –مانند دیگر گناهان بزرگ- ترتیب اثر می دهد. مثلاً در جریان اصحاب سبت (اعراف: 164) در روایت وارد است خداوند صد هزار نفر از اصحاب سبت را عذاب کرد، چهل هزار نفر را به خاطر جرمشان، و شصت هزار نفر را به خاطر بی تفاوتی نسبت به جرم دیگران. (کافی، ج5، ص56) یعنی امر به معروف نکردن هم خودش جرم است.
از این که بگذریم، آنهایی که واقعاً وظایفشان را عملی کرده اند، خدا دقیقاً هوایشان را دارد، طوری که «لا خوفٌ علیهم و لا یحزنون/ نه می ترسند و نه ناراحتی دارند».
به عنوان نمونه:
اتفاقاً عکس قضیه وارد است که: گاهی خدا به خاطر پاکان، از عذاب فاسدان اباء می کند:
وَلَوْلَا رِجَالٌ مُّؤْمِنُونَ وَنِسَاءٌ مُّؤْمِنَاتٌ لَّمْ تَعْلَمُوهُمْ أَن تَطَؤُوهُمْ فَتُصِیبَکُم مِّنْهُم مَّعَرَّةٌ بِغَیْرِ عِلْمٍ لِیُدْخِلَ اللَّهُ فِی رَحْمَتِهِ مَن یَشَاءُ لَوْ تَزَیَّلُوا لَعَذَّبْنَا الَّذِینَ کَفَرُوا مِنْهُمْ عَذَابًا أَلِیمًا (فتح: 25) در روایات هم که این معنا به کرات آمده.
اما عکس آن یافت نشد که: خدا به خاطر فساد فاسدان، پاکان را عذاب کند!
با معترضان دولت و مجلس کاری ندارم که خودم هم یکی از آنها هستم.
اما در نظر حزب باد متهم اصلی «نظام» است (بخوانید: رهبری!).
می گویند: دولت ها که هیچ کاره اند؛ رهبری باید کاری بکند...
یادم که نمی رود، آن روز عده ای دنبال کسی می گشتند که به او رأی بدهند و او را در مقابل رهبری عَلَم کنند! می گفتند: چه کسی مقابل رهبری خواهد ایستاد؟ به همان رأی بدهیم! حالا همان عده می گویند: چرا رهبری از قدرت خودش برای حل مشکلات و مبارزه با مفاسد دولت بهره نمی گیرد؟؟ کدام قدرت؟ همان قدرتی که رأی شما آن را تضعیف کرد؟
البته اگر دنباله ی این حرف ها را هم بگیریم می بینیم که از خود دولتی ها آب می خورد و آنها هستند که این حرفها را بر سر زبانها انداخته اند. بیشترین سود را هم خودشان می برند. به هر حال حالا که روی «دولت قبل» را سفید کرده اند، باید دنبال کس دیگری باشند که بشود تقصیرها را سر او خراب کرد.
جالب است که در هیچ برهه ای از تاریخ اینقدر مجلس با دولت همسو نبوده است. اینقدر اختیارات اضافه بر سازمان از سوی رهبری به دولت تفویض نشده بوده است. اینقدر بی کفایتی و تنبلی و فرسودگی در چهره ی دولتمردان محسوس و ملموس نبوده است؛ و با این حال دو قورت و نیم شان باقی است که: ما چکاره ایم؟ مشکل از بالاست!
یادمان نرود که امام رضا (ع) فتنه ی بدتر از دجال را برای کسانی دانست که با دوستان از در دشمنی وارد می شوند و با دشمنان از در دوستی...
