خدا تر و خشک را با هم می سوزاند؟؟

نمی دانم خدا چطور باید عده ای را از ژست طلبکار بودن در بیاورد؟ سیل و زلزله هم فرستاد، اما عده ای انگشت اتهام را به سمت خدا گرفتند!

سیل آمد. یکی گفت: چرا خدا این سیل را به حوزه ی علمیه نفرستاد؟

آن یکی گفت: مسؤولین گناه می کنند، چوبش را مردم می خورند!

آن یکی گفت: تقصیر «مرگ بر آمریکا» است.

آن یکی خواست از خدا دفاع کند، گفت: تنبیه برای همه، تشویق برای یک نفر.

آیا واقعاً خدا اینطور است؟ به خاطر گناه یک عده بقیه را هم گرفتار می کند؟ مثلاً بلا را می فرستد و دست خودش نیست که این بلا را از بی گناه ها دور کند! یا مثلاً بی رحم است و غضبش که بگیرد، هرکس جلوی چشمش باشد درجا می خشکاند!

 

حالا کار ندارم که مردم چقدر مجرم اند و اینکه این بلایای طبیعی برای آنها عذاب است یا تصفیه حساب؟ اما فعلاً می خواهیم کمی با ادبیات خدا آشناتر شویم و ببینیم خدا چقدر حواسش به این چیزها هست؟ چقدر حکیم است؟ چقدر قادر است؟ چقدر حساب افراد را از هم جدا می کند؟

اولاً بعضی گناهها هست که از نگاه ما چیزی نیست، اما خدا به آنها هم –مانند دیگر گناهان بزرگ- ترتیب اثر می دهد. مثلاً در جریان اصحاب سبت (اعراف: 164) در روایت وارد است خداوند صد هزار نفر از اصحاب سبت را عذاب کرد، چهل هزار نفر را به خاطر جرمشان، و شصت هزار نفر را به خاطر بی تفاوتی نسبت به جرم دیگران. (کافی، ج5، ص56) یعنی امر به معروف نکردن هم خودش جرم است.

از این که بگذریم، آنهایی که واقعاً وظایفشان را عملی کرده اند، خدا دقیقاً هوایشان را دارد، طوری که «لا خوفٌ علیهم و لا یحزنون/ نه می ترسند و نه ناراحتی دارند».

به عنوان نمونه:

• از امام رضا (ع) سؤال شد: خداى عز و جل در زمان نوح (ع) چرا همه دنیا را غرق کرد در حالی که در میان آنها اطفال و کسانى بودند که گناهى نداشتند حضرت فرمود: در میانه ایشان کودکی نبود! زیرا که خداى عز و جل چهل سال صلبهاى قوم نوح و رحمهاى زنانشان را عقیم گردانید تا کسى فرزندی نیاورد و نسلشان منقطع و بریده شود؛ پس از آن بلا آمد و غرق شدند در حالی که هیچ طفلى در میان آنها نبود. خداى عز و جل چنان نیست که به عذاب خویش کسى را که گناهى ندارد هلاک گرداند؛ و اما دیگران غرق شدند، یا به جهت آنکه پیغمبر خدا نوح (ع) را تکذیب کردند، و یا به جهت رضامندیشان به تکذیب مکذبان؛ و [البته] هر که از امرى پنهان باشد و به آن راضى باشد مانند کسى است که حاضر بوده و همان عمل را به جاى آورده. (توحید صدوق ص392)
• در داستان بنی اسرائیل و فرعون: وَإِذْ فَرَقْنَا بِکُمُ الْبَحْرَ فَأَنجَیْنَاکُمْ وَأَغْرَقْنَا آلَ فِرْعَوْنَ وَأَنتُمْ تَنظُرُونَ (بقره: 50)
• در داستان کشتی نوح: فَکَذَّبُوهُ فَأَنجَیْنَاهُ وَالَّذِینَ مَعَهُ فِی الْفُلْکِ وَأَغْرَقْنَا الَّذِینَ کَذَّبُواْ بِآیَاتِنَا إِنَّهُمْ کَانُواْ قَوْماً عَمِینَ (اعراف: 64)
• در داستان عذاب قوم لوط: فَأَنجَیْنَاهُ وَأَهْلَهُ إِلاَّ امْرَأَتَهُ کَانَتْ مِنَ الْغَابِرِینَ (اعراف: 83)
• کلاً آنهایی را که نهی از منکر می کردند نجات می دادیم: فَلَوْلاَ کَانَ مِنَ الْقُرُونِ مِن قَبْلِکُمْ أُوْلُواْ بَقِیَّةٍ یَنْهَوْنَ عَنِ الْفَسَادِ فِی الأَرْضِ إِلاَّ قَلِیلاً مِّمَّنْ أَنجَیْنَا مِنْهُمْ وَاتَّبَعَ الَّذِینَ ظَلَمُواْ مَا أُتْرِفُواْ فِیهِ وَکَانُواْ مُجْرِمِینَ (هود: 116)
• دست خودمان بود که چه کسانی را نجات دهیم: ثُمَّ صَدَقْنَاهُمُ الْوَعْدَ فَأَنجَیْنَاهُمْ وَمَن نَّشَاءُ وَأَهْلَکْنَا الْمُسْرِفِینَ (انبیاء: 9)

اتفاقاً عکس قضیه وارد است که: گاهی خدا به خاطر پاکان، از عذاب فاسدان اباء می کند:

وَلَوْلَا رِجَالٌ مُّؤْمِنُونَ وَنِسَاءٌ مُّؤْمِنَاتٌ لَّمْ تَعْلَمُوهُمْ أَن تَطَؤُوهُمْ فَتُصِیبَکُم مِّنْهُم مَّعَرَّةٌ بِغَیْرِ عِلْمٍ لِیُدْخِلَ اللَّهُ فِی رَحْمَتِهِ مَن یَشَاءُ لَوْ تَزَیَّلُوا لَعَذَّبْنَا الَّذِینَ کَفَرُوا مِنْهُمْ عَذَابًا أَلِیمًا (فتح: 25) در روایات هم که این معنا به کرات آمده.

اما عکس آن یافت نشد که: خدا به خاطر فساد فاسدان، پاکان را عذاب کند!