تحلیل بسیاری این بود که رئیسی با قبول ریاست جمهوری روی مین پریده یا نارنجک ضامن کشیده به دست گرفته و نخواهد توانست کاری از پیش ببرد.
برای خود من تعجب بود که دولت بتواند در عرض کمتر از یک سال به صورت نسبی هم که شده بر شرایط مسلط شود. با اینکه واقعاً ویرانه به دست گرفت، اما اصلاً صدایش را در نیاورد. از بودجه ی بدی که دارد در زمین آن بازی می کند، از دفترچه قسطهایی که به او بر ارث رسیده، هیچ چیز نگفت و نمی گوید...
حالا البته خیلی ها اسمش را شانس می گذارند! شانس آورد که بایدن سر کار آمد. شانس آورد که قیمت نفت بالا رفت. شانس آورد که نفتش به فروش می رود. شانس آورد که عضویتش در شانگهای پذیرفته شد. شانس آورد که کسی چوب لای چرخش نمی کند...
بیچاره روحانی که اصلاً مادر زادی بدشانس بود و با تیره بختی به جهان پا گذاشته بود. با او کاری نداریم!
اما در مورد احمدی نژاد هم می گفتند: شانس آورد!
قبل از آن در مورد امام هم می گفتند: شانس آورد که وسط دعوای لیبرال و سوسیال توانست اعتراضات مدنی خودش را نشان دهد و از آزادی ای که غرب فراهم کرده بود سوء استفاده کرد!
حالا بگذریم که هرکس اسم ساواک را می شنید شلوار خودش را خیس می کرد و از آزادی بیان خبری نبود! اما ... نمی دانم چرا هروقت کار دست ما می افتد شانس می آوریم و هر وقت کار دست دیگران می افتد بدشانسی می آورد!
بهتر نیست کمی از بالا به ماجرا نگاه کنیم و خدای «رب العالمین» را به جای خدای «شانس» بالای سر خودمان ببینیم؟؟؟
پیش از این گفته بودم که: دست انسانهای بی خدا بی نمک بود که از زیر دستشان «روحانی» در آمد. ساخت دست خودشان بود و فحشش را به ما می دادند!
حالا می گوییم: انسانهای با خدا آنقدر دستشان برکت دارد که حتی اگر تعدادشان کم باشد کارهای بزرگ از آنها بر می آید...
تازه شگفتی ها شروع شده، منتظر باشید...
