آن نعمتی که خدا می گوید: اگر شکر کنید زیاد می کنم، کدام است؟؟
این آیه را همه ی شما شنیده اید: لءن شکرتم لأزیدنّکم و لءن کفرتم إنّ عذابی لشدید.
شعر آن را هم بلدید: شکر نعمت نعمتت افزون کند، کفر نعمت از کفت بیرون کند.
اما هیچ با این آیه و شأن نزول آن در قرآن مواجه شده اید؟ می دانید این آیه اشاره به کدام نعمت دارد؟
این جمله از زبان حضرت موسی است خطاب به قوم بنی اسرائیل، بعد از آنکه آنها را از دست فروعنیان رهایی بخشید و زیر پرچم جامعه دینی در آورد.
وَإِذْ قَالَ مُوسَى لِقَوْمِهِ اذْکُرُواْ نِعْمَةَ اللّهِ عَلَیْکُمْ إِذْ أَنجَاکُم مِّنْ آلِ فِرْعَوْنَ یَسُومُونَکُمْ سُوءَ الْعَذَابِ وَیُذَبِّحُونَ أَبْنَاءَکُمْ وَیَسْتَحْیُونَ نِسَاءَکُمْ وَفِی ذَلِکُم بَلاءٌ مِّن رَّبِّکُمْ عَظِیمٌ
و این همان نعمتی است که خدا منّتش را بر سر این قوم ناسپاس می گذارد: اینکه از شرّ فرعون و طاغوتیان شما را رهایی بخشید و حضرت موسی را به جای او برای شما آورد.
سخن خدا وعده ی حق است و هیچ نیازی نیست که خدا بخواهد تأکید کند. با این حال تأکیدهایی که در این آیه آمده اغراق آمیز و خیره کننده است: و إذ تأذن ربّکم (پروردگار شما اعلان کرد!) لئن (قسم) شکرتم لأزینّکم (متضمن دو تأکید) و لئن کفرتم إنّ (حرف تأکید) عذابی لشدید (لا تأکید). یعنی حتماً و حتماً نتیجه ی شکر نعمت افزونی است و نتیجه ی کفران نعمت عذاب و رنج و سختی.
نعمت جامعه ی اسلامی مثل همه ی نعمتهایی است که گذر زمان آن را در ذهنها کمرنگ و کم ارزش جلوه می دهد و تا زمانی که انسان از آن برخوردار است قدر آن را نمی داند. نعمت وقتی برای انسان تکرار میشود و مثل نفسی که انسان تنفس می کند می شود، از یاد می رود و قدر و ارزش آن نادیده گرفته می شود.
حتی ممکن است انسان تحت تأثیر کمی ناملایمت ها لب به شکایت بگشاید و تمام ارزشها و دست آوردها را زیر سؤال ببرد؛ اما حقیقت چیز دیگری است!
مطابق این آیه، هرچه خوشی و دست آورد هست، به جهت شکر نعمت است و هرقدر ناملایمتی و رنج و سختی هست به خاطر کفران نعمت است.
واقعاً ما چقدر نعمت حکومت اسلامی را شکر گذاری کردیم؟
بله، این راهپیمایی های هرساله واقعاً یک مصداق کامل برای شکر نعمت است.
اما از آن طرف رأی دادن به افرادی که اعتقادی به انقلاب و حکومت خدا ندارند و بعد از چند صباحی خائن بودن آنها مکشوف می شود، این هم مصداق کفران نعمت است و خیلی از بربختی های امروز ما به خاطر همین است.
حساب کنید که چقدر از رأی دادن های ما رأی به دین بوده است و چقدر از آنها معامله با شیطان بوده است؟ معامله با شیطان و باب میل شیطان که قرآن آن را صد در صد نافرجام معرفی کرده است: «و ما یعدهم الشیطان إلا غروراً».
حساب کنید که چقدر از افرادی که با رأی ما روی کار آمده اند بعد از مدتی به عنوان خائن منفور مردم شده اند؟
چه توقعی؟! همین که خدا عذاب نفرستاده، از لطف خداست.
