انقلابی اما بی حوصله
انقلابی هستیم. انقلاب هم که تمام شدنی نیست. یعنی باید دائم در حال تغییر و تغییر دادن باشیم. اما... فعلاً که دست روی دست گذاشته ایم و به ما دارد خوش می گذرد. اگر رهبری نگفته بود جهاد تبیین همان خرده کار را هم نمی کردیم؟
آیا مجالی برای جهاد و انقلابی کار کردن پیدا نمی کنیم؟ یا اینکه نگشته ایم تا پیدا کنیم. یا اینکه چشمانمان را بسته ایم تا به روی خودمان نیاوریم!
آیا یک امر به معروف ساده هم از دستمان بر نمی آید؟ مگر نمی گوییم انقلابی هستیم؟ بگذار چند بار به خاطر خدا سیلی هم بخوریم. به تعبیر خدا: یکی زدید، یکی هم خوردید.
بزرگترین و مهمترین کاری که باید در مورد انقلابی عمل کنیم تغییر قانون اساسی است! در مورد این چقدر فکر کرده ایم؟
فکر می کنید بعد از سی و اندی سال با همان نظام سنتی می توانیم کارآمد باشیم؟ توقع اضافه از دولت نیست؟ توقع اضافه از رهبر نیست؟ آیا نباید زمین بازی را تغییر داد تا هرکس وارد آن می شود زمینگیر نشود؟؟ نمی دانم! بعضی ها می گویند: امام زمان هم بیاید با این قانون اساسی نمی تواند درست صحنه گردانی کند...
چرا غیر انقلابی ها در انقلابی بودن از ما گوی سبقت را ربوده اند؟! چرا تغییر قانون اساسی را آنها فریاد می زنند؟ چرا ما نه؟ می ترسیم بگوییم: هرجا سیاست های رهبری اجرا شده موفق بوده و هرجا هرکس تک روی کرده زمین خورده؟؟ وقت آن نرسیده که لا اقل در مورد راهبردهای کلان به وحدت رویه برسیم؟؟
غیر انقلابی ها چه کار می خواهند بکنند؟ می خواهند نقطه قوتها را نقطه ضعف جا بزنند؟ می خواهند دو دستی کشور را به غرب و گدایانش واگذار کنند؟
ما انقلابی هستیم یا آنها؟! انقلابی بودنمان کجاست؟؟
