یکی دو شب پیش بود که اخبار قطعه فیلمی از رأی دادن رهبری را نشان داد که در آن رهبری فرمودند: من به 31 نفر رأی دادم... نه اینکه همه ی آنها را بشناسم، نه! بلکه نسبت به تعدادی از آنها شناخت داشتم و بقیه را هم با اعتماد به لیستی که آنها داده بودند، رأی دادم.
آنطور که در پست قبل گذشت، چند بار دیگر هم رهبری روی این لیستها تأکید کرده اند.
توجه به لیستها نه به جهت جناح بازی و زد و بند های سیاسی است، بلکه از این جهت است که می خواهیم یک تفکر و یک هویت اصیل را روی کار بیاوریم. روشن است که کسانی که لیستی ارائه می دهند برای خود یارگیری می کنند و کسانی را معرفی می کنند که به نظرشان برای پیش برد اهداف مناسب هستند و همکارهای خوبی برای رسیدن به آن اهداف هستند. یعنی وارد شدن یک فرد در یک لیست نشان می دهد که آن فرد قصد همکاری با چه کسانی را دارد (با توجه به اینکه کار نماینده ها یک کار جمعی است نه فردی! لذا معنا ندارد که کسی بگوید من مستقل هستم و در لیستها داخل نیستم!)
امروز توجه به لیستهای انتخاباتی دو فایده ی دیگر هم دارد:
اول اینکه: این لیستها بهانه ای برای وحدت و یکپارچگی گروهها است و می تواند ابزار خوبی برای موفقیت یک طیف و یک جریان باشد. مثلاً اگر اصول گرایان به یک جمع بندی واحد از لیستها برسند و مردم هم به این درک برسند که باید به حزب آنها رأی بدهند، این نزدیک ترین راه برای موفقیت و پیروزی آنهاست. مخصوصاً که تفکرات غرب گرا هم قطعاً با لیست واحد و به طور کاملاً حساب شده به عرصه ی انتخابات ورود پیدا کرده اند و از این راه قصد نفوذ به بدنه ی سیاست را دارند.
فایده ی دوّم اینکه: این لیستها بهانه را از دست کسانی که خود را از جریان منازعات و صلاحیت داوطلبان بی اطلاع می دانند، می گیرد و معیار نسبتاً دقیقی برای تشخیص اصلح به آنها ارائه می دهد. مردمی که هیچ شناختی نسبت به افراد ندارند، می توانند مثلاً به لیست اصول گرایان رجوع کنند و با توجه به پیشینه ی این حزب در حمایت از رهبری، افراد آن را مورد اعتماد قرار بدهند.
لذا به اطرافیان خود به جای اینکه فرد معرفی کنید، حزب معرفی کنید.
سوراخ دعا را را گم کرده ایم؛ فکر می کنیم نمی شود! ضعف و کاهلی خودمان را به چشم دیگران می بینیم، به پای اصول می نویسیم و به دست تقدیر می سپاریم. انگار نه انگار که مشکل از خود ماست و ما در وجود این مشکلات و رفع آن سهم داریم...
