آقا چقدر شما مظلومید!
آقا چقدر شما مظلومید! کارتان به جایی رسیده که باید یک تنه آستین بالا بزنید و برای اقتصاد جامعه کاری بکنید تا نکند این مردم از جامعه دلسرد بشوند...!
هرچه تأکید کردید که اقتصاد بیمار را بهبود بخشند، کسی گوش نداد! همه در پی خواسته های خود هستند! همه می خواهند خودشان را اثبات کنند و اسم و رسمی به راه بیندازند...
دائماً راه اشتباه را تذکر دادید و راه درست را گوشزد کردید، اما هیچ گوشی بدهکار نبود! دولت فقط می خواهد از شرّ این هسته ای خود را خلاص کند تا کدخدا را از خود راضی نگه دارد. نمی خواهد باور کند که راه برون رفت از مشکلات در داخل مملکت است!
شاخصه های اقتصاد مقاومتی را هم ابلاغ کردید و کلید را در دستان روحانی قرار دادید. اما حاضر نشد آن را امتحان کند! همه ی توانش صرف مذاکره با شیطان شد!
حالا کار به جایی رسیده که دستور را جزئی تر می کنید: «دولت هرگونه مصرف کالاهای ریز و درشت خارجی را در صورت وجود مشابه داخلی، بر خود حرام بداند».
اگر فقط مردم به حرف شما گوش می دادند و جنس داخلی مصرف می کردند...
اگر فقط دولت به حرف شما گوش می داد و از تولید داخلی حمایت می کرد...
اگر برای حرفهای آقا ارزش قائل بودیم و در توجه به دغدغه های ایشان همدل و همزبان بودیم، حالا وضع جامعه اینطور نبود! حالا اسلام در خطر نبود! حالا اینقدر عقب کرد نکرده بودیم! حالا جامعه ی اسلامی اینهمه ذلت را نپذیرفته بود...
آقا من شرمنده ام! من هم نکردم آنچه را که از من توقع داشتید...
آقا چقدر شما مظلومید! همه فکر می کنند ظریف همه ی تصمیماتش را با شما هماهنگ کرده است، اما نمی بینند که دستورهای صریح شما هم روی زمین مانده است.
حالا کار به جایی رسیده که حد اکثر توقع شما از دولت این است که مملکت را به آشوب و تفرقه نکشانند، با ملّت همدل و همزبان باشند...
نبینم کار به جایی رسیده که بفرمایید: «من اجازه نمی دهم!» آقا مگر شما تنهایید؟! من را هم شریک تصمیماتتان بدانید؛ بگویید: ما اجازه نمی دهیم....
با شما هستم... تا پای جان... مثل شهدا
