آینده ی جمهوری اسلامی ایران در روایات

برخی روایات بر این معنا دلالت دارند که هر حکومت صاحب ایده ای پیش از ظهور با شکست مواجه می شود و اینگونه زمینه سازی ظهور انجام می شود. یعنی امام زمان هنگامی که می آیند هیچ مدعی و صاحب ایده ای در مقابل ایشان قرار ندارد و همه پذیرای ایده ی الهی ایشان خواهند بود.

امام صادق علیه السلام فرمودند: «امر فرج محقق نخواهد شد تا زمانی که هیچ صنفی از مردم باقی نماند مگر اینکه هدایت مردم را به دست بگیرد، تا بدین‌صورت کسی نتواند بگوید: اگر ما هدایت مردم را به دست می‌گرفتیم عدل و استقامت را برقرار می‌کردیم! آنگاه است که قائم ما به حق و عدالت قیام خواهد کرد»(الغیبة نعمانی، ص274).

سؤالی که ممکن است پیش بیاید این است که حال و روز جمهوری اسلامی در این بین چگونه است؟ اگر قرار است تا انقلاب مهدی خدا از این حکومت محافظت فرماید، با آن روایت چطور قابل جمع است؟

در نظر بدوی چیزی که به نظر می رسد این است که در این حکومت جلوه های دینی آن باید موفق باشند و جلوه های جدایی از دین باید با شکست مواجه شوند. عملاً هم در کشور خودمان همین رویه را شاهد هستیم و می بینیم که هرجا دین بیشتر مراعات شده موفقیت و کارآمدی بیشتری به نتیجه رسیده. از طرفی شاید به ضرر قیام حضرت حجت باشد که این حکومت به زمین بخورد و از اهداف خود باز بماند! چون آن وقت مردم ناکارآمدی این حکومت را به چشم دین خواهند دید و اینطور قضاوت خواهند کرد که: چون جمهوری اسلامی با شکست مواجه شد پس معلوم می شود که حکومت دینی ناکارآمد است!

اما نکته ای که در این تحلیل به آن بی توجهی شده نقش تفسیرها و قرائت های گوناگون از حکومت دینی است. در طول بیش از 40 سال قرائت های گوناگونی از حکومت دینی در این کشور سکان دار عرصه ی مدیریت و اجرا شده اند و امروز مجریان پیشین همگی منفور مردم هستند. دولتهای مختلف با سلایق مختلف و گفتمان های متفاوت قدرت را به دست گرفته اند و هیچ کدام نتوانسته اند رضایت مردم را جلب کنند. دقیقاً پیش از ظهور قرار است مردم به چه نتیجه ای نائل شوند و چه نتیجه گیری ای از تجربه ی انقلاب اسلامی داشته باشند؟ دقیقاً کدام گفتمان است که مورد رضایت امام زمان است و مردم برای ورود به دوران ظهور باید با آن آشنا شوند؟

به نظر می رسد پاسخ این سؤال صریحاً در برخی روایات منعکس شده باشد. از جمله امام باقر علیه السلام فرمودند:
کَأَنِّی بِقَوْمٍ قَدْ خَرَجُوا بِالْمَشْرِقِ یَطْلُبُونَ الْحَقَّ فَلَا یُعْطَوْنَهُ ثُمَّ یَطْلُبُونَهُ فَلَا یُعْطَوْنَهُ فَإِذَا رَأَوْا ذَلِکَ وَضَعُوا سُیُوفَهُمْ عَلَی عَوَاتِقِهِمْ فَیُعْطَوْنَ مَا سَأَلُوهُ فَلَا یَقْبَلُونَهُ حَتَّی یَقُومُوا وَ لَا یَدْفَعُونَهَا إِلَّا إِلَی صَاحِبِکُمْ قَتْلَاهُمْ شُهَدَاءُ أَمَا إِنِّی لَوْ أَدْرَکْتُ ذَلِکَ لَاسْتَبْقَیْتُ نَفْسِی لِصَاحِبِ هَذَا الْأَمْرِ. (الغیبة نعمانی، ص273)
گوئى مى‏بینم قومى را که در مشرق خروج کرده‌اند، حق را طلب می‌کنند و به ایشان داده نمى‏شود، باز آن را طلب می‌کنند و به آنان داده نمى‏شود، پس چون چنین مى‏بینند شمشیرهاى خود را بر گردن خویش مى‏افکنند [و آمادۀ کارزار می‌شوند]، پس آنچه مى‏طلبند به ایشان داده می‌شود ولى ایشان راضی نمی‌شوند جز اینکه قیام نمایند و آن را به دست کسى دهند که صاحب شماست؛ کشتگانشان شهیدند. حقیقتاً من اگر آن زمان را در مى‏یافتم حتماً خود را براى صاحب این امر نگاه مى‏داشتم.
 

تأکید می شود که در چه مرحله مردم حق را طلب می کنند و به آنها داده نمی شود؛ هنگامی حق به آنها تسلیم می شود که ادبیات سخن را عوض می کنند و رویکرد سازش را کنار می گذارند و رویکرد چالش را در پیش می گیرند. حق به آنها تسلیم می شود و با این حال آنها به آنچه به دست آورده اند قانع نمی شوند. نمی گویند: خوش به حالمان شد و لقمه نانی به دست آوردیم! بنشینیم و خوش بگذرانیم! نمی گویند: انقلاب تمام شد، وقت چیدن میوه های آن است! بلکه لحن سخن را در برابر دشمنان حفظ می کنند و به حق طلبی با زبان زور ادامه می دهند تا اینکه در همین حین امام زمان نیز از راه می رسد و در ادامه ی مسیر با آنها همراهی می کند.

در حقیقت حرکت امام زمان برای مبارزه با سفیانی و دیگر مستکبران عالم، به این طرز فکر گره خورده است که : تنها راه پیشرفت، مقاومت و مبارزه است. ترجمه و تفسیرهای دیگر از دین محکوم به شکست هستند، مثل دین رحمانی که حسن روحانی داعیه دار آن بود!